En dan ineens op Brits grondgebied

Nadat we Paula & Victor hebben uitgezwaaid vertrekken we, na een kort overleg, toch richting Gibraltar. Het is een lange rit, maar we hebben de tijd aan onszelf (hoeven toch niet om 18:00u thuis te zijn!). Net voor Gibraltar staan we ineens in de file en Marco vraagt of ik mijn paspoort bij me heb. Mijn brein staat op vakantiemodus, dus kijk ik hem schaapachtig aan. "Je gaat straks door de douane, Gibraltar is van Groot Brittannië." Marco moet lachen. Tjonge, ja natuurlijk, helemaal niet meer over nagedacht. De file is lang en je sukkelt voort tussen betonnen banden, dus je kan ook geen kant meer op. Niks aan te doen, gewoon geduldig en heel langzaam voorwaarts. Bij de eerste post onze ID-cards laten zien, prima, dan bij de Engelse kant worden we eruit gepikt. "Dat dacht ik al", zegt Marco. "Van Hollanders zijn ze al gauw bang dat we drugs naar binnen smokkelen." Marco laat onze ID-cards zien en vertelt dat we niets aan te geven hebben. De douanier vraagt of Marco zijn achterklep wil openen, Marco stapt uit en doet wat hem gevraagd wordt. Er wordt globaal geïnspecteerd en we kunnen weer verder.

Na even te hebben rondgereden, ook een stuk de rots op, komen we erachter dat we beter de kabelbaan naar boven kunnen nemen, om zo te genieten van het uitzicht. Op de parkeerplaats staat het vol met auto's. Er zijn wel wat lege plekken, maar daar mogen alleen auto's met een lokaal kenteken staan. Ik ben uitgestapt om te kijken hoe dat op de borden staat aangegeven. Dan zie ik iemand uit een plekje rijden, dus sein ik Marco daarheen te rijden. Marco kan er niet indraaien, want ineens staat er iemand, druk mobiel bellend, midden op dat parkeervak. Wat flauw! En dan komt degene die hij belde gelijk aanrijden om dat plekje in te pikken. Marco is even woest, maar ik schiet in de oplossende modus. Snel op mijn telefoon de dichtstbijzijnde openbare parkeerplaats zoeken. Gevonden! Genoeg plek en niet zo ver lopen van de kabelbaan.

In de kabelbaan kom ik erachter dat ik het toch een beetje spannend vind. Eenmaal bovenop de rots, op 412m, ebt het gevoel weg. Ik geniet van het uitzicht en Marco maakt een hoop mooie foto's. Gelijk komen we al in contact met de makaken. Deze apen zijn enorm brutaal, dus ik houd gepaste afstand. Op de trap richting het platform, hingen er aan de muur al diverse waarschuwingen. Dit vond ik een grappige:

oehoe hoe hoe haaaaIk zeg nog zo niet na apen!

AU!

Een Spaanse man raapt een chips zak van de grond. Ik denk nog naïef dat hij deze netjes weg gaat gooien. Nee, hij rolt de zak in de lengte op en houdt het voor de neus van een moederaap met jong. Ze grijpt de zak vast en met een valse grijns trekt hij de zak weer uit haar vingers. Wat een gemene actie. Ik heb plotseling zin om deze mensaap over het muurtje te duwen. Ik loop rustig zijn richting op, maar de mensaap voelt mijn boze energie en loopt snel verder met zijn zoontje. En wat een fijn voorbeeld geef jij aan je kinderen door. Mispunt!

Een andere aap graait in een tas, die aan een buggy zonder toezicht hangt. Zijn hele arm verdwijnt in de opengeslagen tas. Ik probeer, samen met een meneer, de aap bij de tas weg te jagen. Tevergeefs, hij vist er een half rolletje kaakjes uit en een Tupperware doosje. Ik kijk om me heen en zie een stuk verderop een jong gezin poseren voor een foto. Ik trek de aandacht en roep in het Engels dat er een aap in hun tas en buggy aan het graaien is. De man snelt ernaar toe en neemt de buggy wat dichter bij zich. Het Tupperware doosje ligt ergens in een hoekje. Ik heb geen medelijden, er wordt meerdere malen voor gewaarschuwd, maar de mensen zijn echt te nonchalant. Marco maakt even later een foto van de kaakjes snoepende aap, deze vindt de grote lens van Marco vast bedreigend, want hij laat licht sissend zijn tanden zien.

Dan loopt er plotseling een bruid in een lange witte jurk voorbij. Haar kersverse echtgenoot is in traditionele Kilt met mooie kousen en houdt vastberaden haar sleep van de grond. Ze willen dichtbij de apen staan en poseren op meerdere plekken voor foto's.

Engels bruidspaar

Het is een heldere dag. We kunnen Afrika zien liggen. Alleen het silhouet, want legt Marco uit, de zee is nu te warm waardoor het een wat heiig beeld geeft. We kijken nog een hele poos naar de haven en de straat van Gibraltar en drinken een colaatje in het café. 

een rij huizen met privéstrand

Ruige rots

Marco en de haven

We dalen weer af in het trappenhuis en komen nog een makaak tegen.

Samen in het trappenhuis

Goed, we staan weer op het platform en het zweet breekt me uit. Nu moet ik weer naar beneden. Ik deel mijn angst met Marco, die gelijk zegt dat het heus wel mee zal vallen. Met een natte rug stap ik in de cabine. Ik houd Marco stevig vast en de cabine begint te bewegen. "Ik word echt een ouwe tuthola. Vroeger skiede ik zonder zorgen van hoge bergen af en nu stel ik me aan over een kabelbaantje". Om mezelf af te leiden vertel ik wat anekdotes over de skivakanties van vroeger. Gelukkig duurt het hele gebeuren maar 6 minuten. Een beetje wiebelig loop ik over het platform naar de buitentrap. Ik leef nog.

We lopen nog wat door de stad en kopen een lekker schepijsje in een Heladería. Op een bankje kijken we naar de voorbijgangers en eten ons ijsje. Ik verbaas me over het aantal mannen in pak met keppeltjes op. Ik zet mijn brein op nadenken. Okee, dit kan de Joodse wijk zijn en het is zaterdagavond, dus het is Sjabbat. Dan gaan ze naar de synagoge. Als we op een gegeven moment verder lopen, langs Engelse pubs en winkels, komen we een speeltuin onder grote bomen tegen. Daar spelen allemaal Joodse kinderen en hun ouders zitten op bankjes langs de rand, druk te converseren met elkaar. Vrouwen met elkaar en mannen met elkaar. En dan merk ik op dat de synagoge er pal naast staat. Heerlijk toch, na het zaterdagavondgebed nog fijn met je vriendjes mogen spelen.

Ditmaal gaan we vlot door de douane. Het was een hele interessante dag vandaag.