Zachtjes gaan de dansende paardenvoetjes

Ik sta op scherp. Vandaag wordt mijn dag. Velen van jullie weten dat ik heel lang heb paardgereden en dat ik mij nog steeds zeer interesseer voor de paardensport. Terwijl Marco rijdt en wij naar Jerez de la Frontera gaan, zit ik te duimen dat Marco dit ook leuk vindt. We gaan naar de Koninklijke Academie voor de Andalusische paardrijdkunsten!

In Jerez vinden we, na heel even verkeerd te zijn gereden, de hoofdingang. Shoot, hier is geen parkeerplaats. We slaan de hoek om en twee straten verder is een publieke parkeerplaats. En net als bij de kabelbaan van de week, alleen een paar plaatsen vrij met een andere kleur lijnen; alleen bedoeld voor lokale auto's. Marco wordt een beetje kribbig. We rijden nog een keer naar de hoofdingang en ik besluit het even bij het loket te vragen. De dame achter het glas spreekt goed Engels en legt mij uit dat ik ook gerust op die vakken mag parkeren, omdat daar geen consequenties aan verbonden zijn.

We rijden weer terug, Marco is weer aan het zoeken als er plots een mannetje verschijnt, waarvan ik denk dat hij net uit een auto komt en hij ons even wil helpen. Hij wijst ons een plekje: "Parking, parking, yes come, no problem." Waarom gaan er geen alarmbelletjes rinkelen? Als we de auto netjes neergezet hebben, steekt de man zijn hand over het half naar beneden gedraaide raampje: "Now you pay, yes pay!" Een vloek floept uit mijn mond. Natuurlijk, ik ben erin getrapt. Ik stap mopperend uit, de man is op zijn hoede. Ik geef hem 1euro, zijn hand blijft open en hij zegt "five". "No no no" en ik geef hem nog 90 eurocent. Hij zegt "Bale" (goed) en snelt weg. Ik leg aan Marco uit dat ik hem wel geld heb gegeven, omdat ik niet later wil terugkomen bij onze auto en dat ons mannetje er dan een deuk in heeft geslagen. Terwijl wij even later richting de Academie lopen, zien we hem aan de overkant zitten: "Horses, yes, that way". Hij heeft bier gekocht van mijn geld en heft zijn blikje naar ons. Ik vervloek mijzelf.

We verwisselen de mobiele vouchers voor papieren entreekaartjes en mogen door de poort. Er zijn nog zo'n 20 andere toeristen. Eenmaal binnen verdelen ze ons in taalgroepen; wij zitten in de Engelstalige groep. De meneer die ons gaat rondleiden geeft ons dik een uur om vrij rond te kijken, hij start zijn rondleiding met ons om 11:15uur. Hij geeft een aantal tips wat wij in die tijd kunnen ondernemen. We gaan eerst bij de training kijken in de indoorhal. Verbaasd lopen we door het park, wat is het hier mooi! We komen bij een imposant gebouw uit; wit met gele accenten. Marco's camera draait overuren en ik ga vast naar binnen.

De hal naar de tribunes lijkt op een koele kloostergang met een prachtige vloer. Er klinkt geroezemoes en er lachen mensen. Halverwege de gang zit een bar, waar heren in rijkleding aan de toog hangen met een kop koffie, een enkele zelfs met een glas bier. We gaan de tribune op en zoeken een plekje aan de korte zijde bij C. Zo kun je de hele lengte van de binnenbak fotograferen.

Er zijn 2 heren met bruine paarden een soort pas-de-deux aan het oefenen, de rest van de trainers/studenten rijden op schimmels. De één nog mooier dan de ander. Ik leg bepaalde bewegingen uit aan Marco. Ik voel me helemaal in mijn element. De paarden verdwijnen één voor één uit de binnenbak, dus lopen wij naar buiten. Daar wordt ook gelongeerd en gereden. Aan de overkant van de grote buitenbak staan 3 rijen met 8 buitenboxen. Op de wasplaats staat een groom een grote hengst te wassen. Er hangt hier een gemoedelijke sfeer. Ik zie een redelijke balans in ruiters en amazones en dat vind ik leuk. Vroeger zag je in de shows alleen mannen.

De rondleiding begint. Javi, de gids die ons rondleidt, spreekt goed Engels. Hij vertelt dat het kleine paleis vroeger is gebouwd door de Fransman Charles Garnier. Hij heeft er ook gewoond, daarna een Engelse familie, die ook het ernaast gelegen Sandeman sherry bedrijf heeft opgericht en als laatste heeft er een Spaanse familie in gewoond. Alle bijgebouwen waren in de Spaanse stijl, het paleis zag er echt Frans uit.

Javi vertelt verder. In 1973 kreeg de rejoneador, boer en wijnzakenman Álvaro Domecq Romero het prestigieuze "Caballo de Oro" (het gouden paard) uitgereikt door de, toen nog, kroonprins Juan Carlos en kroonprinses Sofia. Álvaro was degene die het Spaanse paard probeerde te promoten. Hij was samen met de koninklijke familie betrokken bij een project om shows van Rijkunsten toegankelijk te maken voor iedereen en om ruiters te vormen die Hogeschool dressuur konden tonen. In het project zaten ook meerdere gerelateerde disciplines; zoals zadelmakers, koetsenbouwers, koetsiers en veedrijvers, die op speciale zadels reden met specifieke technieken. Dat soort rijden (vergelijkbaar met het Westernrijden) heet "Doma Vaquera". 

In 1975 verkocht de Spaanse familie het landgoed aan de toen opgerichte Federatie; de Koninklijke Andalusische School voor de Paardrijkunsten. Tegenwoordig wonen er 100 hengsten op het landgoed. Er kwam een vraag uit ons groepje: "Waarom geen merries? Zijn merries niet goed genoeg voor Hogeschool Dressuur?" Javi gniffelt: "De hengst toont het meest, ook qua bouw en spierkracht, dat is mooi voor de shows. Ook zijn ze, ondanks dat ze hengst zijn, kalm en evenwichtig van karakter. En als je hier ook merries zou stallen, bij zoveel hengsten, dan wordt het één grote chaos!" Het groepje lacht, de vrouw van de vraag kijkt een beetje beledigd.

Iedereen, uit de hele wereld, mag hier toelatingsexamen doen. Je moet een theorie examen doen met vragen over de anatomie van een paard, over de voeding en de verzorging en over de dressuur. Daarna doe je een praktijkexamen dressuurrijden. Van de ongeveer 200 voorgeselecteerden worden er per jaar maar 6 uitgekozen om de opleiding te mogen starten. Zes! De opleiding duurt 4 jaar en elk jaar krijgt de student(e) een andere leraar. De paarden worden niet gekoppeld aan een student(e), maar aan de leraar. Elke leraar krijgt ongeveer 7 paarden toegewezen. Als je dus de 4 jaar heb volbracht, heb je heel veel Hogeschooldressuur geleerd van zo'n 28 paarden. Poeh, dan leer je excellent rijden, hoor!

Het was een zeer leerzame ochtend. We bedanken Javi voor de rondleiding met een zacht applausje en lopen naar het paleis. In de kelder is een museum over de rijgeschiedenis. Daarna vergapen we onszelf nog in het koetsenmuseum aan de prachtige antieke koetsen en het tuig. Helaas mogen we daar geen foto's maken. Marco vond het ook een hele leuke ervaring vandaag. Nu naar huis nog even zwemmen.