Ronda langs de El Tajo

Gisteren hebben wij ons lichaam de kans gegeven om even de vermoeidheid van de reis weg te laten sijpelen, maar vandaag zijn we naar Ronda gereden. Het is vandaag dinsdag 12 september. Ronda, een stad langs de kloof die kortweg 'El Tajo' wordt genoemd, eerst als grote nederzetting gebouwd door de Romeinen, later in 711 na chr. door de Moren ingenomen werd het één van de belangrijkste Moorse steden. De Moren noemden Ronda; Madinat Runda. Het bleef lang een moslimbolwerk, wat pas in 1485 werd heroverd door de christenen. Tegen de 18e eeuw was de oude Arabische stad te klein geworden voor de uitdijende bevolking, dus werd de 'Puente Nuevo' ( nieuwe brug) gebouwd en bouwde men aan de andere kant een nieuwe wijk 'El Mercadillo'.

Aan het begin van ons bezoek lopen we een prachtig stadspark, de vloer daar is van marmer met af en toe patronen erin. Dat mogen ze bij ons ook wel doen in de parken, staat veel mooier!

In het park kom ik een mooie spaanse señora tegen. Ze is traditioneel gekleed. Ze zegt niet zoveel. Ze staat verstijfd voor zich uit te staren. Ik vraag of ik een foto van haar mag maken, nog steeds geen enkel woord. Nou okee, wie zwijgt stemt toe...               

Aan het eind van het park is een 'Mirador'; een uitzichtspunt. Dat is werkelijk adembenemend! Marco maakt een aantal foto's en ik geniet van het uitzicht. Ook maak ik wat kiekjes met mijn telefoon. We lopen verder en zien een paar kraampjes; ons oog valt op armbandjes; een spaanse meneer zit ze zelf te maken van gevlochten leer of gekleurd leer met ijzeren decoraties en emblemen. We kopen allebei een armbandje. Een stukje verderop is een vrouw op een kleine harp aan het spelen. We lopen naar een passage boven langs de rand van de kloof; Paseo de E. Hemingway. Ernest Hemingway kwam in de 30er jaren vaak naar Zuid-Spanje om inspiratie en romantiek op te doen en meerdere Amerikaanse, Engelse en Franse schrijvers deden dat. Ernest ontving in 1954 de Nobelprijs voor Literatuur.

Dan komt ineens de Puente Nuevo in het zicht; de hoge brug en de huizen aan de overkant bovenop de rotsen langs de kloof geplakt als witte suikerklontjes. Het is een prachtig gezicht en je waant je even in de verre vroegere tijden.

el Puento Nuevo  

Hoewel het erg druk is met allerlei toeristen, ik hoor Aziaten, Amerikanen, Limburgers, Duitsers, Italianen, we nemen rustig de tijd om alles even goed in ons op te nemen en foto's te maken. Achter mij langs loopt een groepje Japanse dames met (inklap) parapluutjes op tegen de zon. Best wel verstandig, de zon brandt goed! Ik kijk om naar mijn echtgenoot: "Marco, ik heb dorst." We lopen een diepe stenen trap af naar een restaurant; het terras heeft weer mooi uitzicht en we gaan in de schaduw zitten. De camarero vraagt vriendelijk wat we willen drinken en terwijl Marco even naar het toilet is, bestel ik een portie croquettas. Ondertussen vermaak ik mijzelf door de camarero gade te slaan; hoe hij mensen naar tafeltjes dirigeert, hoe hij met ze communiceert en dat hij grapjes maakt. Het is leuk om te zien; als ik vroeger in september aan de Costa Brava uiteten ging, dan waren de obers daar aan het eind van het zomerseizoen stik chagrijnig.

We lopen nog verder door de oud-stad en komen een stierenvechters arena tegen. Ik begrijp dat ze een diepgewortelde traditie als museumstuk bewaren, maar ik heb daar toch zeer gemengde gevoelens over. Dat prikken en steken in zo'n stier vind ik echt dierenmishandeling.

el Toreador

Een uur later keren we terug naar hetzelfde restaurant en bestellen een warme lunch. We delen vooraf een portie meloen met ham en genieten daarna van vers vlees van de BBQ; het is heerlijk!

Lunchen met mooi uitzicht

Als laatste lopen we nog een poosje door de winkelstraten en keren we terug naar de auto. Deze dagtrip kan ik van mijn Bucketlist afstrepen.