De wielen gingen rond

Marco reed vrijdag nog met de vrachtwagen voor de TU. Onderwijl bracht ik Bowie en Spot uit logeren, maakte beneden de vloeren nog even schoon, nam een douche en vertrok naar de schoonheidsspecialiste. Marco kwam thuis, deed snel zijn uniform in de wasmand en dook ook onder de douche door.  Daarna begon het puzzelen; waar Marco erg goed in is. Alle tassen en fotokoffers in de auto gekregen en daar gaan we dan. Het is vrijdagmiddag 8 september en het is half drie.

Na verschillende stukjes file arriveren we bij het Ibis Budget Hotel in Orléans. Reisdoel 1 is een feit. We schuifelen rond 22:30u binnen en vragen ons af waar de sleutelkluisjes zijn, omdat we na 21:00u inchecken, moeten we onze sleutel met onze reserveringscode uit een kluisje trekken. We staren naar een lege receptiedesk, op zoek naar aanwijzingen. Dan horen we plots "Bon soir". Ik draai mijn hoofd naar links en daar staat een vriendelijke jongeman een enorme berg handdoeken te vouwen. Hij heeft een afrokapsel, bovenop bijeen gebonden. Het valt als een fontein naar beneden. Hij kijkt scheel, best wel schattig.

Hij zoekt ons op in de computer en geeft ons een sleutelpasje. Hij vraagt hoe lang we onderweg zijn geweest... eight hours. "And we have to travel two more days to the South of Spain". Terwijl zijn mond openvalt, bekruipt mij even de gedachte: "Waarom gaan we ook al weer helemaal met de auto?" Maar dat is mijn vermoeide brein die spreekt. Marco en ik vinden het allebei fijn om in Andalusië onbeperkt te kunnen rondrijden in onze eigen auto. Naturellement!

We staan voor de deur en proberen herhaaldelijk het pasje. Het haalt niets uit, de deur blijft lekker dwars een rood lichtje geven. Zo'n pleureshekel aan die pasjes! Doe mij maar gewoon een echte sleutel aan zo'n ring met een enorm onhandige ijzeren bal, die niet in je handtasje past. Ik laat Marco achter bij de deur en stuif naar beneden. Gelukkig, Daktari is nog aan het vouwen en met één oog (in dit specifieke geval geen idee met welke) kijkt hij naar de televisie. "Soccer?", vraag ik. Hij knikt enthousiast en vertelt dat het de eerste wedstrijd is van het WK; Frankrijk tegen Australië. Ik vertel met een zucht over de eigenwijze deur. Hij activeert het pasje nog een keer.

De kamer is wat je mag verwachten van een budget hotel; geen airco en dus bloedverziekend heet, een royaal bed (140 cm bij 190 cm) en een hufterproof inrichting. Na een paar keer tegen elkaar aan geplakt te hebben, vinden we toch een manier om, met onze grote lijven, in het bed te 'passen' en vallen we in slaap. Met het raam wagenwijd open, om toch nog een zuchtje wind te voelen, lig ik naar het verkeer te luisteren. Vooral de motoren die langs razen zorgen ervoor dat ik alleen maar wat hazenslaapjes doe. Marco hoor ik af en toe snurken, maar ook hij is veel wakker. We nemen het zoals het komt.

Na een paracetamolletje en een goede douche dalen we af naar het ontbijt. Het wordt geserveerd in een soort barretje en is dik in orde; verse croissantjes, twee soorten sap en een goed kop koffie. Er is yoghurt, een gekookt eitje en zelfs fruitsalade. Verkwikt vervolgen wij onze reis; volgende doel is Noord Spanje, ergens in de buurt van Valladolid.