Allerlaatste dag en dan weer op reis

Vrijdag de 16de; de laatste dag in ons vakantiehuis. We rijden nog even de berg op naar Pampaneira, om een geweven kleed van Alpujarras wol en een leuk olijfolie kannetje te kopen. 's Middags ruimen we op, pakken vast de tassen in en tussendoor liggen we nog in het fijne Órgivaanse zonnetje en nemen we een paar keer een duik in het zwembad. Het was fijn hier.

We gaan vanavond nog een keer eten bij Baraka; een leuk Marokkaans eettentje, waar ze overheerlijke lams couscous maken! Marco is niet zo'n fan van couscous, maar die geniet van een gerecht met kipshoarma, maar deze is anders dan wat we gewend zijn in Nederland. "Fingerlicking good" , zoals de engelsen dat zeggen.

Terug bij het huis gaan we op zoek naar Asún en Daniel, om te vertellen dat we al om 08:00u willen vertrekken. We vinden Daniel en hebben nog even een praatje met hem over zijn biologische bedrijfje. Dan begint hij over zijn eigen olijfolie. Ik probeer alles te volgen wat hij zegt, maar het is nog wel een beetje moeilijk.

De volgende dag, zaterdag 17 september, doen we om 08:00u de poort open, zodat Marco de auto eruit kan rijden. Asún scharrelt een beetje rond haar achterdeur en komt dan naar ons toe met een plastic tas: "Ik heb nog iets voor jullie om mee te nemen naar Holanda." In de tas zit een grote zak amandelen en een plastic fles met olijfolie. Alles eigen biologische teelt. Ze noemt ons 'guappas' en geeft ons een knuffel. Dan pakt ze mijn hand en zegt dat ze nog even wil kijken. Ze streelt over mijn trouwring en zegt 'muy romántico'.

Ze staat nog lang te zwaaien als we wegrijden. Wat een lieve mensen waren dit! Ik geloof dat dit soort mensen voor een bepaalde reden op je pad komen. Ik ben opnieuw bevestigd dat Andalucíanos hartelijke open mensen zijn.

De eerste reisdag gaat voorspoedig. We genieten van de bergen, rijden dit keer langs de andere kant omhoog en willen in Tarragona overnachten. We maken nog even een kleine omweg over Casas de los Freilas en Pinoso, omdat daar een B&B te koop staat met paardenboxen en uitloopland. Gewoon even nieuwsgierig of de omgeving daar mooi, leuk en praktisch is. De omgeving verrast ons; veel minder dor en kaal dan we gedacht hadden en maar 40 minuten van Murcia vandaan. Best handig vast regio onderzoek doen; waar willen we wel en waar willen we niet wonen. We rijden door Pinoso en stoppen nog eventjes om iets te drinken op een terras. Pinoso is groter dan we hadden verwacht en alle faciliteiten die je nodig hebt zijn er ruimschoots aanwezig.

Okee, genoeg gedroomd, verder.....we moeten naar huis. Zo geen zin in! Om kwart over vijf komen we bij het hotel aan. We beseffen dat we erg geboft hebben op de heenweg. Dit hotel is even duur, maar veel minder luxe dan het fijne hotel in Vallodolid. Er is nogal wat achterstallig onderhoud, ik glijd tijdens het douchen uit in het bad en stoot hard mijn elleboog (zo'n hekel aan; in een ligbad moeten douchen) en het zijn twee bedden aaneengeschoven zonder klem, dus word ik 2x 's nachts wakker, omdat ik met mijn halve lichaam (en dat is nogal een behoorlijk stuk) in een kloof lig. Zucht! Blijkbaar was ik op zoek naar Marco, wat niet lukte.

De temperatuur is nog aangenaam, dus gaan we een stukje wandelen langs de zee, op zoek naar een restaurantje. Het hotel staat buiten het centrum, dus omdat we omlopen langs de kust, komen een uurtje later ineens in wat drukkere straten terecht. In het centrum zijn de meeste winkels nog open en lopen er heel veel mensen. Zo gezellig!

Het is hier feest. Het is Santa Tecla. Verderop staat een DJ te draaien en op verschillende plekken in de stad zijn ze nog podiums aan het opbouwen. We beginnen trek te krijgen. We duiken een zijstraatje in en lopen een druk terrasje vol Spanjaarden op. Twee Indiase jongens zijn aan het rondhollen met borden of een bloknootje en een pen. De ene keer breed glimlachend, de andere keer hard roepend naar elkaar. Maar ondanks de drukte worden we netjes geholpen en hebben binnen no time drinken voor ons neus en een Russische salade en inktvisringen. Dat smaakt 'muy bueno'! Daarna eten we samen een soort kipschnitzel met sla en frietjes. Massa's mensen lopen voorbij en er staan ook groepjes mensen langs de winkelruiten op een vrij tafeltje te wachten. Als we willen afrekenen geeft Punjab ons een grote witte glimlach: "Wait 2 minutes please" en steekt zijn handen naar voren als een soort "relax" gebaar. Hij laat ons alleen. Na tien minuten krijgen we het gevoel dat we daar nog zitten, omdat zij de drukte even niet aan kunnen. Maar wij willen teruglopen naar het hotel, dus staan we op en lopen naar de kassa binnen en rekenen daar af. Hij roept nog "Sorry, sorry for waiting!" en laat nog es zijn witte tanden zien. Grappige goser.

We kopen nog een schepijsje en lopen terug naar het hotel, terwijl er nog vuurwerk wordt afgestoken.

Het ontbijt is pas vanaf 08:00 uur, dus zijn we de 2e gast in de eetzaal. Het buffet is goed verzorgd, alleen geen eitjes. Ik vraag aan de jonge camarera: "Por favor, yo quiero huevos roto." (Roerei) "Un momento, ahora sí" zegt ze met een zucht. Jammer zeg, die zucht. De open keuken is nog donker, maar er staat wel een kok, bezig met ovenbladen met croissants. Ik loop een paar minuten later naar de keukenpas en zet een schoon bord neer: "Bon día"  Geen respons. Ik geef het op en we willen vroeg de weg op. Ik geef dit hotel een 6-.

Volle dag rijden. Ik dacht Mâcon, maar Marco wil tot Dijon proberen, want dan hoeven we nog maar 6 1/2 uur tot Strijensas op maandag.