Jamón y Poncho azul

En dan zitten we alweer op het midden van de eerste week hier. We beginnen al goed te wennen aan ons tijdelijke "thuis" en aan de prachtige omgeving. De eigenaren die gelijk naast ons wonen zijn enorm lieve mensen; elke dag komen ze wel iets brengen of, als we niet thuis zijn, neerzetten op de tuintafel. We bewonderden, samen met Daniel zijn natuurlijke overkapping boven zijn terras, namelijk een plafond van druivenstokken met dikke bladeren en lichtrode druiven. Gelijk mochten we een trosje of drie afknippen. Hij gebaarde lachend naar Marco en zei dat hij dat maar moest doen. "Muy grande, hè?!" Jazeker, Marco kon daar prima bij zonder ladder. Toen ik probeerde uit te leggen dat ik hun moestuin had gezien aan het eind van het paadje, toen knikte hij vriendelijk en zei meteen dat we vooral lekker tomaten moesten plukken om mee te koken. De dag daarna kwam Asún 6 eitjes van hun eigen kippen en ongeveer een pond snijbonen brengen uit eigen moestuin. Wat een heerlijke mensen zijn het toch!

Dus het was woensdag en Marco had zin in een bergdorpentocht; lekker avontuurlijk rijden. Helemaal leuk. We reden weer een stukje terug naar het dorp, maar dan voor het centrum linksaf de berg op.  Onderweg verbazen wij ons over het goede wegdek, de grote verscheidenheid aan bomen en planten en de rust. Witte tegen de berg aangeplakte kleine dorpen passeren de revue. Bijvoorbeeld Pampaneira en Trevélez. In Trevélez stoppen we een poosje en lopen we omhoog door een paar straatjes. Af en toe stop ik heel even en merk ik op dat ik volgend jaar toch echt een stuk fitter wil zijn. Marco's antwoord is dan gelijk: "Ik ook!" Overal zien we planten- en bloempotten met gekleurde gehaakte wollen hoesjes erom heen. Ook hangen er slingers van pannenlappen in de straatjes. Zo gezellig, die gekleurde wol.

Trevélez staat bekend om zijn wereldberoemde gedroogde Ibericoham; anders dan de Serranoham, die zoeter ruikt, maar zouter smaakt dan Ibericoham en minder gemarmerd is. Ook is de regel dat Serranoham minstens 15 maanden moet rijpen en de Ibericoham tussen de 24 en de 36 maanden. Al gauw staan we in een winkel met plafonds vol met 'Jamón'. Hahaha, heel erg naar! We kopen een leuke keramieken keukenlepel en kiezen 2 stukken Jamón uit van 2 jaar oud. Deze ham is hier niet duur! We kopen 1,3 kilo voor, even uitgerekend, € 1,66 per ons. Thuis kost deze Trevélez ham € 5,- á € 6,- per ons. 

We stoppen ook bij twee winkeltjes met wolproducten; in de Alpujarras maken ze kleden en poncho's van de plaatselijke schapenwol. Ik pas een drietal poncho's en koop een mooie 'Poncho Azul' (een blauwe). We drinken een Fanta Naranja op een terras. We krijgen er een 'Tapa' bij; een bordje met 2 stukjes brood met een dikke plak Ibericoham erop en wat olijven. Even een sanitaire stop en we rijden weer verder. De weg is nog steeds goed en het uitzicht meer en meer indrukwekkend. Dan komen we in Bérchules, een dorpje iets lager. Er staat een hotel te koop met 14 kamers, een restaurant, twee appartementen en ook een tuin met zwembad. "Zullen we, Marco?" Nee, alle gekheid op een stokkie.....een B&B op wat kleinere schaal zou best leuk zijn, maar niet meer ook restaurant draaien. De gedachte vliegt ook gelijk weer uit het hoofd; er is zoveel te zien onderweg. Langzaam dalen we af naar beneden. Af en toe stoppen we even om Marco de gelegenheid te geven foto's te maken.

In Torvizcón belanden we op een druk terras, waar we maar 1 jongen stuurs zien rondlopen. We worden een hele tijd genegeerd. Hij loopt af en aan met borden stoofvlees. Op een gegeven moment zie ik hem helemaal niet meer. Ik loop naar binnen. Binnen zijn ook nog vier tafels, vol met druk pratende spanjaarden. De meeste kijken even verbaasd op, alsof ik zo'n markante verschijning en gaan dan door met eten en luid praten. Ik loop naar de bar, waar de ober zijn voorhoofd staat vast te houden, terwijl hij zich buigt over een wat ouderwets uitziende kassa. Ik laat hem even een momentje peinzen en roep dan: "Buenas tardes, señor!" De man trekt verschrikt zijn schouders op en draait zich om. Ik lees van alles in zijn grote ogen: wie is dit, ik ben moe, wat is het druk, ik kan niet meer. Ik heb gelijk een beetje medelijden met de jongeman. Ik verzacht mijn blik en zeg: "Sólo sonríe" (glimlach maar) Hij grijnst en zegt: "Disculpe" (neem me niet kwalijk). Ik vraag om 2 Cola zero en een menukaart, want we hebben trek. Terwijl ik de menukaart (meer snackkaart) bestudeer, brengt Señor Disculpe de cola's naar Marco. Ik bestel bij hem een portie Iberico croquettas en een bordje friet met mayo. We hebben net een slokje op, of hij komt een bordje stoofvlees met ui en doperwtjes brengen. Dit is dus de "Tapas" die je krijgt als je drankjes besteld. Het blijkt een goed smakende varkensstoof te zijn in een soort vlees/tomatenjus. Gretig eten we het bordje leeg en dan komt onze bestelling. Oeps, best grote porties. Het zijn 15 croquettas en een grote friet zonder mayo. Na 2 keer vragen komt hij een paar zakjes brengen. Na het eten rekenen we binnen af en rijden we verder naar huis.

Die namiddag en avond liggen we lekker in de schaduw op ons terras, plonsen we af en toe in het koude water en bak ik later op de avond nog een pizza.

Lekker rustige avond.