Moeizaam door de nacht

¡Buen viaje! Eerst nog gewerkt en afscheid genomen van mijn o zo leuke kraamgezin; het waren rasechte Rotterdammers en het was hun eerste kindje. Superleuke week gehad en met veel plezier voor deze kersverse ouders gezorgd. Daarna snel naar huis om te douchen. Samen nog even iets gegeten en de laatste dingen in de auto gezet en dan.......vamos! Om 16:30u rijden we Strijensas uit. Adiós, tot over een paar weken!

Net na Breda komen we tot het besef dat we onze jassen en Marco's vest en zijn kleppet zijn vergeten. Even zijn we boos op elkaar, wat totaal geen zin heeft. Jammer dan, hebben we het echt nodig daar, dan kopen we het wel. We hebben gelukkig allebei een warme sweater bij ons.

Hè gatsie, miezerregen. Het is nat rond Antwerpen en we komen in een file terecht. Dan ineens rijdt het weer vlot door. Ongeveer 150 km voor Parijs trekken we onze eerste tolticket en begint het eindelijk tot me door te dringen....we zijn op vakantie! Als het 21:00u is geworden rijden we rond Parijs verder naar het Zuiden.

Om iets na elven geeft Marco aan dat hij wil rusten. Prima, ik kruip achter het stuur en maak een stoere opmerking dat de volgende 300 km van mij zijn.  Marco leest nog even wat artikeltjes op zijn telefoon en doet dan zijn ogen dicht. Helaas, na 120 km komt Klaas Vaak zand strooien, maar in de verkeerde ogen! Ik vecht nog 30 km om alert te blijven, maar moet dan de handdoek in de ring gooien en draai een parkeerplaats op. Marco heeft blijkbaar een goede powernap gedaan, want hij wil wel verder rijden. Ik doe mijn sweater aan, plof in de passagiersstoel en trek de hoodie zo ver mogelijk over mijn ogen. En zo gaat de reis verder door Frankrijk; ik slaap en hij rijdt. Maar om 03:00u redt hij het ook niet meer en zet 'm aan de kant. Ik heb dan net een poos echt kunnen slapen, dus durf ik het weer aan. Ik doe een kauwgummetje in m'n mond en rijdt vervolgens heerlijk verder. Zachtjes een gezellig muziekje aan en al snel hoor ik Marco zachtjes naast me snurken. Muy bien, él esta durmiende (heel goed, hij slaapt). Het rijden gaat nu goed, lekker rustig op de weg, dus cruise control aan en gaan. Om kwart over vijf wordt hij, net voor de spaanse grens wakker en wisselt weer met mij. 

Eindelijk in Spanje! Om kwart voor zes rijden we door het ruige heuvellandschap van Baskenland. Marco vindt het jammer dat we alleen de silhouetten zien en we besluiten om even een pitstop te maken om te ontbijten, zodat het ondertussen licht kan worden. Weer op de weg genieten we van het prachtige landschap van deze regio. Heel voorzichtig komt er een zonnetje tevoorschijn als we de volgende provincie inrijden; Castilië & Leon. Het is compleet anders dan de bergachtige groene omgeving van Baskenland. Het is lichtglooiend, droog en dor....grote vakken akkerland in allerlei beige tot lichtbruine tinten. Als teleurgestelde verdrietige luitjes staan er velden vol karamelkleurige zonnebloemen met hun koppies naar beneden. Hun pitten klaar om geoogst te worden. Spanjaarden eten heel graag zonnebloempitten bij de borrel.

Het land van Don Quichot. Don Quijote de la Mancha; de oude edelman (waarschijnlijk dementerende) die dacht dat hij een dolende ridder was, die "vocht" tegen windmolens, die met goede bedoelingen onpraktische daden verrichtte en zich daardoor min of meer belachelijk maakte. Ach toch, iedereen passeert of kent wel een Don Quijote in zijn leven; ze geeft kleur aan deze snelle harde wereld.

Halverwege de ochtend zijn we het wel goed zat om in de auto te zitten. Op zoek naar een hotel dus. Ik bekijk wat opties op Booking en ik bel het Sercotel in Valladolid. Ik probeer wel wat Spaans, maar de vrouw aan de andere kant van de lijn is een beetje bits en gaat al snel over in het Engels. Prima, ik maak duidelijk dat ik een kamer voor 2 personen zoek voor 1 nacht. Ze heeft er nog 1. Ze vraagt mijn naam en dan vraagt ze mijn creditcard nummer. Ik leg uit dat ik geen creditcard heb en dat ik maar 1 uur van het hotel verwijderd ben en dat ik gewoon gelijk het geld voor de kamer cash kom aftikken. Ze mompelt nog wat, zeg dan zoiets als 'lo que quieras' (wat je wil). Ik vraag nog: "Kun je de kamer even voor me vasthouden?" "No, no sin creditcard" "Okee, dan kom ik nu gelijk naar jullie toe" "Bale" zegt ze

Een uur en tien minuten later sta ik voor haar neus; een jonge vrouw met dikke zwarte krullen met een grote Nana Mouskouri bril op. Als ik uitleg wie ik ben, zegt ze "Aha. sí" met een klein lachje. Ik vraag of de kamer nog beschikbaar is en vraag of ik kan inchecken. Nana vraagt weer om mijn creditcard. Ik leg uit dat ik die niet heb en dat ik gelijk cash betaal voor 1 nacht. Nana schudt haar hoofd.... "Lo siento"  Het spijt me? Het spijt me? De vermoeidheid zakt door mijn lichaam naar beneden mijn gympen in. Boos grijp ik mijn goedgevulde portemonnee en legt € 122,- op de balie. Nana schuift het geld terug mijn kant op. Teleurgesteld loop ik naar buiten, terug naar Marco, die bij de auto staat te wachten. Ik doe verontwaardigd mijn verhaal. Marco's gezicht spreekt boekdelen; hij is moe, hij wil douchen en een dutje doen. Ik ook. Ik vind ineens een ander hotel; Hotel Vincci Fortauna en nog goedkoper ook. Ik besluit nogmaals te bellen. Wat een verademing! Deze dame klinkt heel vriendelijk, spreekt goed Engels en ik zeg net dat ik een vervelende ervaring heb gehad bij het Sercotel. Dan zegt ze: "Please, tell me what happened". Ik vertel mijn verhaal en ze zucht en daarna zegt ze heel lief: "Kom maar gewoon naar ons, het is maar 10 minuten rijden van waar u nu bent, ik heb een kamer voor u en u mag gewoon cash bij ons afrekenen. Hasta Luego!" Enorm opgelucht hang ik op en rijden we naar haar toe.

Het ontvangst in het Vincci Fortauna was heel hartelijk en de kamer is meer dan prima. Na een heerlijke douche, vallen we al heel snel in slaap en doen we een welverdiend dutje van twee en half uur.