Een vlag in de aarde

We zijn een extra nacht in ons hotel gebleven en zondag een poosje de stad in gegaan. Valladolid is een middelgrote stad met een gezellige kern en een prachtig stadpark. We hebben heerlijk rondgeslenterd en vielen, net na 12:30u, met ons neus in de boter; het was die dag feest "Feria de pinchos" (feestdag van de Noord Spaanse tapas). Op een plein staan een aantal kunstenaars met hun schilderijen. Mijn oog valt op de aquarellen van Pilar Martinez; een kleine vrouw met mooie ogen. Ik schat haar eind zestig. Ik probeer te vragen wat het gebouwtje op een aquarel is, we komen er niet uit en zij haalt er een man bij en die probeert het met google translate naar het engels; somewhere to stay for doves. Aha, ik zeg tegen Marco: "het is een duiventil". Marco draait zich naar Pilar en de man en zegt enthousiast: "Casa de Paloma!" (huis van de duif). Ze vinden het helemaal leuk en knikken en lachen. Ik koop bij Pilar het schilderij (alleen het doek zonder lijst). Ze vraagt waar we vandaan komen en waar we heen gaan. Ik vertel dat we uit Holland komen en dat we op weg zijn voor een vakantie in Andalusië. Dan zegt zij iets wat mij onverwacht raakt: "Jullie zullen het daar goed hebben, het is daar heel mooi en de mensen zijn daar erg vriendelijk en behulpzaam". We nemen afscheid en terwijl ik Marco vertel wat zij heeft gezegd, springen de tranen even in mijn ogen. Marco begrijpt mijn emotie. Ik ervaarde vorige keer ook hoe lief de mensen in Andalusië zijn en ik voel mij hier thuis. Hier staat mijn vlag in de aarde.

Het was een goede beslissing om nog even te blijven! Marco (en ook ik) wilden toch even de Formule 1 in Zandvoort kijken, maar daarna hebben we nog serieus gezwommen en lui gedaan aan het zwembad van het hotel.

Nieuwe reisdag vandaag. Het is maandagochtend 5 september en we rijden weer door het glooiende landschap. De laatste etappe zal zo'n zes en half uur duren. Het hele eerste stuk is vrij saai, dus lekkere muziek op en door. Ik beloof Marco dat als we Madrid voorbij zijn het landschap veel uitdagender wordt. Hahaha en niet alleen de omgeving, ook het rijden zelf. Onze Mitsubishi Colt trekt het niet, want regelmatig moet het arme ding 5% of 6% omhoog. Dus dan maar op 't gemakkie in een lagere versnelling. Marco geniet van de bergen, voor hem is alles de eerste keer.

El Torro! Om de 30 kilometer doemt er ineens een grote zwarte stier op. Trots kijkt hij over het land. Wat ik me niet herinner van vroeger zijn talloze ticketbureaus langs de weg, waar je al boottickets kan kopen, voor de overtocht naar Marokko. In dit gebied zien we spookstadjes, half afgebroken gebouwen en dichtgetimmerde wegrestaurants. Ik weet niet of dit een langdurende tendens is of dat Covid-19 ook hier een flinke klap heeft uitgedeeld aan bedrijven.

Om 17:00u arriveren we, redelijk gaar van het lang in de auto zitten, in Órgiva. We rijden door het dorp heen, wat er leuk uitziet, naar de afgesproken ontmoetingsplek; een camping net buiten het dorp. Na een telefoontje rijden de eigenaren ons voor naar het huis. De weg is onverhard en hobbelt behoorlijk heen en weer. Ze rijden zelf in een Landcruiser, wat geen overbodige luxe is. Goh, moeten we hier 's avonds laat in het donker naar huis, als we uiteten zijn geweest?! Marco merkt laconiek op dat hem dat best gaat lukken. 

Alles in ons vakantiehuis wordt uitvoerig uitgelegd door Asún; de eigenaresse. Het ziet er goed uit en het uitzicht is adembenemend.