Rustig aan!

Dinsdag 6 september: De dag na onze aankomst, nadat we alles wel zo'n beetje hadden ontdekt in en om ons vakantiehuis, hebben wij zalig een dagje geluierd, gelezen, gezwommen en in de zon gelegen (Marco dan). En dat beviel prima! Zou dat misschien 12x per jaar mogen; even een paar dagen hier luieren in de zon? Er komt een tijd dat we met een soort van vervroegd pensioen gaan en we hier willen wonen. Ondertussen genieten we dan maar van de momentjes hier, die ons gegund zijn. O ja! In de ochtend hebben we ook nog even samen een filmpje gemaakt, wij samen "Lang zal ze leven" zingend en deze naar mijn moeder gestuurd. Ze is 82 jaar geworden.

Woensdag 7 september: Ik opper het idee om naar de kust te rijden en Nerja te bezoeken en dan langs de kust naar Salobreña te rijden. Iets meer dan een uur en vele vele vele bochten later komen we aan in het kustplaatsje. Erg veel toeristen en veel prullaria. We drinken een glas Fanta Naranja op een terras en maken een mooie wandeling langs de zee. Het is erg mooi, maar ook behoorlijk warm. Terug in de straatjes lopen we verder naar boven ineens een straat in met allemaal zaakjes met lederwaren. Ik koop voor mezelf een kleine leren rugzak; de geur van het leer in de winkel is overweldigend! Marco ziet ineens een mooie cognackleurige licht gevoerde leren jas hangen zonder mouwen. Marco merkt op dat het leer heel zacht is. Plotseling loopt er een kleine man mij voorbij en roept in het Nederlands: "Rustig, rustig!"

De man vertelt Marco dat dit de nieuwe collectie is en neemt Marco mee naar binnen. Hij spreekt redelijk goed Nederlands en is verrekte charmant. Ja ja ja, goede verkooptactiek, fluister ik tegen Marco. De spanjaard kijkt mij over zijn afgezakte brilletje aan, grijnst en zet mij op een stoel: "Tranquilo dame, ga maar zitten." Marco krijgt 2 verschillende maten aan van de jas en ook een zwarte versie, maar elke keer als we vragen wat het kost, maakt de man een grapje. Uiteindelijk als Marco's gezicht me vertelt dat hij de jas heel erg mooi vindt, dring ik aan bij de man om mij de prijs te vertellen. Zelf heb ik allang een prijs in mijn hoofd wat dit zachte leer waard is en vraag me af of Marco dit gaat kopen. Hoewel we, sinds afgelopen juli helemaal vrij zijn van onze horecaschulden, blijft het mentaal soms nog moeilijk om veel geld uit te geven aan iets moois, wat echt voor jezelf is. De man noemt het bedrag. Het is een stuk minder dan wat ik in mijn hoofd had.

Marco zegt eerst "Nee", maar ik weet hem ervan te overtuigen dat de jas het dubbel en dwars waard is (en beter nog dat Marco zelf zoiets waard is !). Ik vraag nog aan de man waar we lekker kunnen lunchen. "Ja, waar alleen Spanjaarden eten, wacht...ik laat het zien...." De man laat zijn winkeltje voor wat het is en loopt voor ons uit naar een klein terras, wat helemaal vol zit. Helaas. We zeggen dat het geen probleem is dat we zelf verder zoeken. Hij geeft ons allebei een hand en een grote glimlach en we gaan elk ons eigen weg. Een stukje terug richting zee, vinden we een plekje op een terras en eten heerlijke pasta in de zeer welkome schaduw van vele Estrella Damm parasols.

We rijden door naar Salobreña. We zien de oude brucht liggen, maar kunnen er niet bij helaas. De enige optie is helemaal vanaf onderaf in het dorp naar boven klimmen, maar dat is veel te lang en veel te steil. We slenteren wat door de straten, maar alles is redelijk doods, omdat de winkels en de meeste barretjes dicht zijn. We drinken wat in 'Café Havana' die zeer goede cappuccino maakt met een pistonmachine. Dan besluiten we naar huis te gaan en 's avonds in Órgiva wat te eten. Onderweg genieten we weer van de bergen en het bizar mooie uitzicht. Het leven is goed.